NENAT E MIA TE SHTRENJTA

Te gjitheve na mungon ajo copez jete
qe pas e lame me keqardhje dhe lote,
vetem dhimbjen si trofe morem me vete,
dhe nje traste plot te mbushur me derte...

Sa keq e ndjej veten kur koken kthej pas,
ne sy me lodrojne me te bukurat vite
si nje trung i thate ku gjethet aty mbeten,
e vetmja qe me ka mbetur gjuhe e nenes time...

Ika dhe nuk vij dot me, AH sa e dua,
kjo jete qenka kot si lumenjte e thare ,
ku skelete peshqish shikon aty ketu,
e shtreterit e tij tashme kthyer ne ugare..

Ku nena ime eshte larg e me mbyti malli,
sa me mungon e sa lot per te derdhur kam,
lodhja nga mendimet  floket mi zbardhi,
tashme me jane tharre e kthyer ne gurre stralli...

Dy nena kam ne shpirt si hajmali te jetes,
vendin ku u linda dhe nenen tim te shtrente,
qe perhere me deshen dhe i kam te beses,
dhe kurre sdo ti harroj deri sat te vdes....!


29 MAJ 2013