NËNA

Një ndarje nga fëmijet ështe e rëndë,
për të gjithë por sidomos për Nënën...
Dhe pse shpirti i rënkon dhe i dhëmb,
Ajo buzëqesh e qëndron si shkëmb...

Lotë pa fund i shkasin përmbi faqe,
dënesa që si ndalon dot shpirti....
Por sytë i qeshin e i kërkojnë paqe
e dhimbjen tek femijët kurrë nuk e shiti...

SN